ეკატერინე დიდმა მუზეუმის შექმნა 220 ნამუშევრის შესყიდვით დაიწყო. გადიოდა დრო და საიმპერატორო კოლექცია უფრო და უფრო მდიდრედებოდა.რევოლუციის დროს საიმპერატორო ერმიტაჟი სახალხო ქონებად გამოცხადდა. კერძო მხატვრული კოლექციების ნაციონალიზებასთან ერთად ერმიტაჟის ექსპონატთა რაოდენობა კიდევ უფრო გაიზარდა. ნიკოლოზ I მა დაიქირავა იმ დროისათვის საკმაოდ ცნობილი გერმანელი არქიტექტორი ლეო ფონ კლენცე, რომელსაც სახალხო მუზეუმისთვის შენობის პროექტის შექმნა შეუკვეთა.ახალი ერმიტაჟი დამთვალიერებლისათვის 1852 წელს გაიხსნა.
საბჭოთა მთავრობა "ბურჟუაზიულ და დეკადენტურ" ხელოვნებას დიდ ყურადღებას არ აქცევდა. სტალინის ბრძანებით ერმიტაჟის რამდენიმე უძვირფასესი ექსპონატი საზღვარგარეთ იქნა გაყიდული.
1945 წელს მთავრობამ სცადა ადრინდელი დანაკარგები წითელი არმიის მიერ მეორე მსოფლიო ომის დროს გერმანიაში ნაძარცვი ხელოვნების ნიმუშებით შეევსო. მათგან ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო გერმანიის ბიზნეს ელიტის კერძო კოლექციებიდან წამოღებული იმპრესიონისტებისა და პოსტ-იმპრესიონისტების უძვირფასესი ნამუშევრები. ეს ნამუშევრები 1995 წლამდე დაკარგულად ითვლებოდა, მუზეუმმა მხოლოდ ამ დროს გამოიტანა ისინი სახალხოდ.
ერმიტაჟში მხატვრობის უმნიშვნელოვანესი კოლექცია ინახება. მიქელანჯელოს, ვან-გოგის, რუბენსის, ვატოს, ტიეპოლოს, მონეს, კანალეტოს, კანოვას, ლეონარდოს, როდენის, მატისის, რენუარის, სეზანის, რემბრანდტის, გოგენის, პიკასოსა და პისაროს ნამუშევრები და სხვა მხატვრების მიერ შექმნილი შედევრები.
ერმიტაჟის დათვალიერებისას ადამიანი თავისუფლად გაეცნობა მხავტრობის მიმდინარეობებს, შედევრებს, ამა თუ იმ მხატვრის მსოფლმხედველობას. მას საშუალება ექნება შეაფასოს იმდროინდელი ეპოქის ღირებულებები და ცოტა ხნით გაეგმზავროს ძველ დროში.
